Jąkanie i szkoła

    Wielka odpowiedzialność za sytuację jąkającego się dziecka spoczywa na nauczycielu, który jako profesjonalista pamięta aby:

• Nie mówić do dziecka żeby zwolniło, wzięło głęboki wdech, zrelaksowało się (gdyby to było możliwe dziecko już dawno samo by na to wpadło),
• Nie podpowiadać słów, nie wypowiadać się za dziecko,
• Wyrobić w klasie nawyk kulturalnego wypowiadania się i uważnego oraz cierpliwego słuchania wypowiedzi innych,
• Z uczniem jąkającym się rozmawiać zawsze spokojnie,
• Słuchać tego co uczeń mówi, a nie tego jak mówi,
• Nie dawać uczniowi jąkającemu się specjalnych przywilejów, ale respektować jego potrzeby,
• Nie dopuścić, aby jąkanie było traktowane jako coś wstydliwego,
• Stworzyć atmosferę, aby uczniowie otwarcie umieli rozmawiać o jąkaniu.

Przecież:

• uczeń, który się jąka ma takie same szanse jak jego koledzy mówiący płynnie,
• jąkanie nie ma wpływu na inteligencję,
• nie ma powodu aby zakładać, że jąkający się uczniowie są bardziej nerwowi, nieśmiali, zalęknieni, zaniepokojeni od innych,
• jąkaniem nie można się zarazić, choć dokładna przyczyna jąkania nie jest znana, badania naukowe wskazują, że decydujący wpływ na jąkanie ma genetyka, rozwój neuromięśniowy i dynamika procesów zachodzących w najbliższym środowisku dziecka,
• stres może nasilać problem jąkania.